จะออกไปแตะขอบฟ้า แต่เหมือนว่าโชคชะตาไม่เข้าใจ

ในค่ำคืนที่ฟ้านั้นไม่มีดาวอยู่ตรงนี้ ฉันยังคงก้าวไป ยังคงมีรักแท้ เป็นแสงนำไป ในคืนที่หลงทาง

ชีวิตมันต้องเดินตามหาความฝัน หกล้มคลุกคลานเท่าไหร่ มันจะไปจบที่ตรงไหน เมื่อเดินเท่าไหร่มันก็ไปไม่ถึง

จะไม่คิดพร่ำเพ้อโทษเธอ เมื่อคนอยากจะไป จะไม่ขวางทางเธอ แค่เพียงอยากให้รู้ว่าเสียใจ

อดใจไม่ไหวเมื่อได้พบหน้า ยิ่งเธอส่งยิ้มคืนมายิ่งหวั่นไหว

แค่อยากเป็นคนที่ถูกใครสักคนเข้าใจ ช่วยเติมชีวิตที่ว่างเปล่า ช่วยเอาความรักมาให้

ทำไมแค่ลมเพียงแผ่วเบายังทำให้เหน็บหนาว แค่เพียงแผ่นฟ้าที่ว่างเปล่ายังทำให้มีน้ำตา

ให้มันเป็นสีชมพู แค่ให้หัวใจของเราได้รู้ ว่าโลกใบนี้เป็นสีชมพู

รักแค่ไหน ก็ไม่มีทาง ทั้งชีวิตมันยังน้อยไป ให้ทำอย่างไรก็ไม่เพียงพอ

เมื่อก่อนเคยรักมากเท่าไหร่ มันยังคงรักมากเท่านั้น แต่ชีวิตมันต้องเป็นไป